به گزارش سلامت نیوز به نقل از فرادید از sciencealert، ما یک‌سوم عمرمان را در خواب سپری می‌کنیم و یک‌چهارم زمانی که خوابیم صرف خواب دیدن می‌شود. بنابراین، برای یک فرد معمولی در سال ۲۰۲۲ با میانگین عمر ۷۳ سال، این مقدار مجموعاً بیش از شش سال خواب دیدن است.

با در نظر گرفتن نقشی که خواب دیدن در زندگی ما بازی می‌کند، ما درباره‌ی اینکه چرا خواب می‌بینیم، مغز چگونه خواب‌ها را خلق می‌کند و مهمتر از آن، اهمیت خواب‌ها برای سلامتی ما (به ویژه سلامت مغز) اطلاعات اندکی داریم. خواب‌ها می‌توانند اطلاعات شگفت‌انگیزی درباره‌ی سلامت مغز در اختیار ما قرار دهند. به طور خاص، تجربه‌ی مکرر خواب‌های بد و کابوس که شما را از خواب بیدار می‌کنند در میانسالی یا بالاتر از آن ممکن است با خطر افزایش‌یافته‌ی ابتلا به زوال عقل ارتباط داشته باشد.

در یک مطالعه‌ داده‌های سه تحقیق گسترده درباره‌ی سلامت و سن در آمریکا تحلیل شد. این تحقیقات شامل بیش از ۶۰۰ فرد بین ۳۵ و ۶۴ سال و ۲۶۰۰ فرد ۷۹ ساله و بالاتر می‌شد. هیچ یک از آنها در آغاز تحقیق مبتلا به بیماری زوال عقل نبودند و داده‌های آن‌ها تا نه سال برای گروه میانسال و پنج سال برای گروه مسن ثبت شد. در آغاز تحقیق (۲۰۰۲/۱۲) شرکت‌کنندگان پرسشنامه‌هایی را کامل کردند از جمله پرسشنامه‌ای که درباره‌ی میزان تجربه‌ی خواب‌های بد و کابوس بود. هدف این مطالعه یافتن پاسخِ این پرسش بود که آیا شرکت‌کنندگانی که در آغاز مطالعه کابوس‌های بیشتری می‌دیدند، در آینده افت شناختی (افول سریع در حافظه و مهارت‌های فکری به مرور زمان) را تجربه کردند و به زوال عقل مبتلا شدند یا نه.

کابوس‌های هفتگی

شرکت‌کنندگان میانسالی که هر هفته کابوس می‌دیدند، احتمال تجربه‌ی افول شناختی‌شان در دهه‌ی بعدی ۴ برابر دیگران بود. جالب اینجاست که رابطه‌ی بین کابوس‌ها و مبتلا شدن به زوال عقل در آینده برای مردان بسیار قوی‌تر از زنان بود. برای مثال، احتمال ابتلا به زوال عقل در مردان سالمندی که هر هفته کابوس می‌دیدند در قیاس با همتایانی که هیچ کابوسی را تجربه نمی‌کردند، پنج برابر بیشتر بود. با این حال، در زنان این افزایش خطر فقط ۴۱ درصد بود. در گروه‌های میان‌سال نیز الگوی بسیار مشابهی پیدا شد.

روی‌هم‌رفته، این نتایج نشان‌دهنده‌ی اینست که کابوس‌های مکرر شاید یکی از نخستین نشانه‌های زوال عقل باشد که می‌تواند چندین سال یا حتی چند دهه بر آغاز مشکلات حافظه و فکر کردن مقدم باشد به ویژه در مردان. در ضمن این احتمال وجود دارد که تجربه‌ی مکرر خواب‌های بد و کابوس اصلا خودش دلیلی برای زوال عقل باشد. با در نظر گرفتن ماهیت این مطالعه، نمی‌توان با قطعیت گفت کدامیک از این فرضیه‌ها درست است، با این حال، فارغ از اینکه کدام نظریه درست از آب درمی‌آید، نتیجۀ اصلی مطالعه یکسان باقی می‌ماند و آن این است که تجربه‌ی تکرارشونده‌ی خواب‌های بد و کابوس در میانسالی و سنین بالاتر ممکن است با خطر افزایش‌یافته‌ی ابتلا به زوال عقل در سنین بالاتر همراه باشد.

خبر خوب اینست که کابوس‌های مکرر قابل درمان هستند و ثابت شده است که نخستین روش درمان کابوس، تجمع پروتئین‌های غیرعادی مرتبط با بیماری آلزایمر را کاهش می‌دهد. گزارشات موردی نیز حاکی از بهبود حافظه و مهارت‌های فکری پس از درمان شدن کابوس‌هاست. این یافته‌ها حاکی از آنست که درمان کابوس ممکن است به کاهش افول شناختی کمک کرده و در برخی افراد جلوی ابتلا به زوال عقل را بگیرد. این یافته در تحقیقات آتی بایدکامل شود.